‘Fijn dat je er bent. We gaan aan tafel.’ Irene doet haar schort af en pakt de dampende schalen van het aanrecht. ‘George wil je graag vertellen over zijn eerste schooldag.’
Nikandros schuift zijn stoel naar achteren en gaat zitten. ‘Hello, sweet boys.’ Alex timmert met zijn drinkbeker op het blad van zijn kinderstoel. ‘Dad-dad-dad-daddy.’ Zijn beentjes gaan druk op en neer.
‘Alexander, stop daarmee.’ Irene geeft Nikandros de opscheplepel aan. ‘Wil jij opscheppen, please?’
Hij kijkt op. Ze ziet zijn frons, de strakstaande kaken. Zijn ogen rood. Oh nee. Vandaag niet.
Hij knikt vriendelijk, maar zijn knik blijft halverwege hangen.
‘Boys, begin maar’, zegt Irene. Ze houdt haar bord iets schuin.
Nikandros schept pasta op. ‘Saus?’
‘Yes, please.’
De saus klotst over de rand en landt warm op haar nieuwe crèmekleurige spencer. Ze kijkt naar de vlek. Had ik dat schort maar omgelaten.
‘Ai,’ fluistert ze. ‘Tomaat krijg ik er nooit uit.’
‘Geef je bord maar.’ Nikandros pakt het en gaat staan. ‘Je let nooit op.’ Zijn woorden klinken kalm, maar zijn stem is dun. Hij loopt om George heen en zakt naast haar door z’n knieën. ‘Hier. Dit is een betere plek voor jou.’
Irene schuift haar stoel naar achter en gaat op haar knieën naast haar zoon zitten. Ze pakt het bord met een hand en zakt opzij in kleermakerszit. De saus beweegt tegen de rand. Ze houdt het stil en buigt haar hoofd.
Nikandros gaat weer zitten.
Irene kijkt naast zich. George stopt een lepel pasta in zijn mond. ‘Hmm, lekker mama.’ De saus zit overal. ‘Daddy, de juf is zo lief. En ik heb drie woorden geschreven.’
‘Ah, fijn lieverd.’ Nikandros dept zijn mond met zijn servet en neemt een slok wijn. ‘Welke woorden waren dat?’
‘Aap, noot, mies’, zegt George. ‘Goed hè, daddy.’
‘Well done!’
Irene kijkt naar het volle bord op haar schoot. Alex laat zijn lege drinkbeker op haar hoofd vallen. ‘Mam-mam-mam.’
Ze hoort een stoel schuiven. ‘Daddy moet nog even werken, boys.’
Op de zesde traptrede kraakt zoals altijd het hout onder zijn voeten.
Die zag ik niet aankomen!