De zwarte kastdeur zwaait open. George heeft zijn kookboeken geordend op kleur, en van dun naar dik. Een plank met drie dozen kindertekeningen. En een plank met fotoalbums. De dikste heeft een stoffen kaft, iets verschoten bij de hoeken; de pagina’s zijn zo volgeplakt dat het boek open blijft staan.
Noor legt het op tafel. Op de eerste pagina een zwart-wit foto van George in een wiegje, onder een lakentje. Op de rechterpagina een foto van een jaren ’60 kinderwagen voor een houten tuinhek. ‘Nine months after the Grand Prix, here we have the real grand prix,’ staat eronder, in een rond en consistent handschrift. Ze leest het twee keer hardop. Klinkt luchtig, geestig zelfs. Ze bladert verder.
‘George werd geboren op 14 april in Middlesborough. Het was Pasen. Er werden wat complicaties verwacht, daarom mocht bij wijze van uitzondering de moeder toen zij in labour kwam aldaar het kind ter wereld brengen. Noch de vader, noch de grootmoeder mochten gedurende de 24 uur (!!!) dat George er niet doorkwam, binnenkomen in de exclusieve kliniek, waar de hooggeleerde doktoren vanwege Pasen verstek lieten gaan en toen het eindelijk zo ver was, een kind van veertien jaar rustig toezag dat Irene van boven tot onderen uitscheurde en een slaperige arts 24 stitches bij een vreemdelinge had te verrichten. Ongewassen, en als een gevild konijn hield de nurse George voor zijn moeder omhoog, droogjes vragend: “Is it a coloured one?” Misschien was dit de reden, dat, toen de oma de volgende middag op het bezoekuur kwam, met eindelijk wat bloemetjes, de zwaargewonde moeder en baby al weggevoerd waren naar een armenluis kraamkliniek, 20 km zitten met haar baby naar Stockton.’
Noor neemt een slok thee. Het getikte verslag is met een klein blauw stickertje geplakt op de pagina. Het verhaal over de geboorte kabbelt verder totdat oma Helena in haar Dafje Engeland weer verlaat.
‘Is it a coloured one?’
Ze leest de zin opnieuw.
Noor kijkt nog eens naar de foto’s. Baby George met zijn bolle bruine toetje, donkere krullen en beentjes als kussentjes is werkelijk te schattig.
Wat wil je ons vertellen, Helena?
